Εκδρομή στα Αμπελάκια Λάρισας

Εδώ, η επίγευση του παρελθόντος δεν σκιάζει το παρόν. Στέκουν ακόμα τα αρχοντικά από την εποχή της ένδοξης «Κοινής Συντροφίας» του 18ου αιώνα, αλλά κρατιέται άσβεστη και η ζωντάνια του τόπου από τους περήφανους σημερινούς κατοίκους τους.

Δες τα κάστανα και γράψε δυο κουβέντες για την τιμή που μας τα παίρνουν. Eλα, έλα να τα δεις και γράψε κάτι. Κι εσείς τώρα που είστε νέοι, να μάθετε να αγωνίζεστε και να αντιστέκεστε». Κρατώντας σφιχτά στα χέρια του την γκλίτσα, ο μπαρμπα-Χρήστος, γεννηθείς το 1926, μας υποδέχθηκε στο χωριό του, στα ιστορικά Αμπελάκια Λαρίσης, για να μας δείξει τι σημαίνει για έναν τόπο όχι μόνο να αναγνωρίζεται από την ιστορικότητά του, αλλά να συνεχίζει να γράφει ιστορία ακόμα και σήμερα.

Σκαρφαλωμένα σε μια πλαγιά του Κισσάβου, όχι πολύ ψηλά, σε υψόμετρο 400, τα Αμπελάκια έχουν μείνει στην Ιστορία ως το χωριό στο οποίο ιδρύθηκε ο πρώτος συνεταιρισμός παγκοσμίως. Σήμερα, με 355 κατοίκους, εξακολουθούν να αποτελούν μια κοινότητα ζωντανή, με ανθρώπους που δεν κλείνονται στα σπίτια τους, εκτός κι αν έξω ρίχνει χιόνι. Αν κι αυτό ακόμα είναι σχετικό, αν κρίνουμε από τις διάφορες ιστορίες που μας διηγήθηκαν στα καφενεία και στις ταβέρνες. Με αυτούς που μένουν μόνιμα στο χωριό, αλλά και όσους μεγάλωσαν εκεί και τώρα ζουν και εργάζονται στην κοντινή Λάρισα, στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη να επισκέπτονται τον αγαπημένο τους τόπο, με την πρώτη ευκαιρία, τα Αμπελάκια σφύζουν από ζωή, παρέες, τραπέζια και γλέντια, με πολύ φαγητό κι ακόμα περισσότερο τσίπουρο και κρασί, τοπικής παραγωγής.

Αξίζει να δείτε

Τα Αμπελάκια, όμως, δεν είναι μόνο για φαγητό και ποτό. Μόλις φτάσετε εκεί θα διαπιστώσετε ότι αξίζει να αφιερώσετε ένα μεγάλο μέρος από το χρόνο σας για να περπατήσετε στα πλακόστρωτα σοκάκια του χωριού, στις «ρούγες», να θαυμάσετε τα παλιά αρχοντικά και τα αναπαλαιωμένα σπίτια, με κυρίαρχα υλικά την πέτρα και το ξύλο, και να ξαποστάσετε και να δροσιστείτε σε μια από τις πέτρινες βρύσες που θα συναντήσετε σε διάφορα σημεία του δρόμου σας.

Οπωσδήποτε, να επισκεφθείτε:

• Το αρχοντικό του Γεωργίου Μαύρου (Σβαρτς). Αποτελείται από τρεις ορόφους, όπου υπάρχει η αίθουσα υποδοχής, τα υπνοδωμάτια και άλλοι βοηθητικοί χώροι. Χρονολογείται στα 1787 και παρουσιάζει πλούσια διακόσμηση (ζωγραφική και ξυλόγλυπτη). Το Αρχοντικό άρχισε να χτίζεται το 1778 ως κατοικία του προέδρου του Συνεταιρισμού των Αμπελακίων Γεωργίου Μαύρου ή Σβαρτς, όπως μετονομάστηκε μεταφράζοντας το όνομά του στα Γερμανικά, για τη διευκόλυνση των συναλλαγών στο εξωτερικό και κυρίως στη Βιέννη, όπου μεταφέρονταν και τα κέρδη του συνεταιρισμού. Υπήρξε, επίσης, και η έδρα της Κοινής Συντροφιάς, καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της (1778 - 1820), ενώ το 1965 αγοράστηκε από το Δημόσιο και από τότε λειτουργεί ως επισκέψιμο μνημείο. Χαρακτηριστικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα, με επιρροές από τη βυζαντινή κοσμική αρχιτεκτονική, το αρχοντικό έχει κάτοψη σε σχήμα Γ και αποτελείται από ισόγειο και δύο ορόφους, από τους οποίους ο ανώτερος φέρει προεξοχές. Στο εσωτερικό το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι οι τοιχογραφίες, που καλύπτουν όλους τους χώρους πάνω από ξύλινες επενδύσεις, το πορσελάνινο τζάκι στον ξενώνα, τα εσωτερικά παράθυρα για να επικοινωνούν όλοι οι χώροι μεταξύ τους όταν το αρχοντικό είχε πολύ κόσμο και οι καταπακτές, με τις οποίες απομόνωναν τους ορόφους για να διατηρείται υψηλά η θερμοκρασία τις κρύες μέρες του χειμώνα. Περιηγηθείτε μέσα στο χώρο, χωρίς να τραβήξετε φωτογραφίες με φλας, και αναζητήστε την οπλοθήκη στο δωμάτιο του Γεωργίου Σβαρτς, αλλά και τη μυστική έξοδο, που λέγεται ότι βγαίνει 1,5 χιλιόμετρο μακριά από το αρχοντικό. (Τρ. - Σαβ. 08.45 - 15.00, Κυρ. 09.30 - 14.30, τηλ.: 24950-93.302)
• Το Λαογραφικό Μουσείο. Αν μετά την επίσκεψή σας στο αρχοντικό του Σβαρτς είστε έτοιμοι για ένα δεύτερο ταξίδι στο χρόνο και στην καθημερινή ζωή των Αμπελακιωτών, μην παραλείψετε να περάσετε από το παλιό διώροφο αρχοντικό, στο οποίο στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο του χωριού. Κι αν τύχει και σας ξεναγήσει η παραστατικότατη κυρα-Δήμητρα, γεννηθείσα το 1937, να είστε σίγουροι ότι σε πολύ λίγα λεπτά της ώρας θα γυρίσετε πολλά χρόνια πίσω, στις εποχές που οι Αμπελακιώτες, αποκαμωμένοι από τη δουλειά, κάθονταν στο χαλί δίπλα στο τζάκι κι έπιναν τσίπουρο, ενώ οι Αμπελακιώτισσες έγνεθαν τη ρόκα τους. Στο μαγειρειό, οι παραδοσιακές πίτες περιμένουν να ζυμωθούν, ενώ στον επάνω όροφο θα δείτε από παραδοσιακές φορεσιές, στέφανα, προσκλητήρια γάμου και προικιά μέχρι το ιστορικό αρχείο του χωριού και -μεταξύ άλλων- ένα πολύ παλιό πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής», το δαχτυλίδι που χάρισε ο Σβαρτς στο γαμπρό του και πιστή αναπαράσταση της βιοτεχνίας των Αμπελακίων. (Δευτ. - Παρ. 11.00 - 14.00, Σαβ. - Κυρ. 11.00 - 16.00, τηλ.: 24950-93.090, 93.327).
• Το Κέντρο Πολιτιστικής Κληρονομιάς των Αμπελακίων, που εδρεύει στο παλιό εργοστάσιο υφαντουργίας και είναι κληροδότημα του Αμπελακιώτη ευεργέτη Αστέριου Αλεβίζου (1833 - 1896). Στο ισόγειο του κέντρου μπορείτε να δείτε, μεταξύ άλλων, έκθεση σημαντικών ιστορικών και γεωργικών αντικειμένων της ζωής και πορείας των Αμπελακιωτών, καθώς και υλικά βαφής, κουβέρτες και υφαντά του εργοστασίου, με παράλληλη έκθεση φωτογραφιών της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς των Αμπελακίων του Τάκη Τλούπα, τέσσερα διαφορετικά σχέδια βιτρό του Δρόσου Τζιότζια και αυθεντικό αντίγραφο της Χάρτας του Ρήγα Φεραίου.
Στον πρώτο όροφο υπάρχει γραφείο και βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού Συλλόγου Αμπελακίων με το αρχείο του και το αρχείο του Κληροδοτήματος Αλεβίζου Αστερίου, καθώς και μεγάλο μέρος της βιβλιογραφίας των Αμπελακίων, ενώ στον δεύτερο όροφο εκτίθενται οι αργαλειοί και άλλα εργαλεία ύφανσης που βρέθηκαν εκεί. Ο χώρος χρησιμεύει επίσης για την παρουσίαση διαφόρων εκθέσεων, καθώς και μόνιμης έκθεσης έργων ζωγραφικής και φωτογραφιών ντόπιων καλλιτεχνών - δημιουργών. (Σαβ. - Κυρ. - αργίες 10.00 - 15.00, τηλ.: 24950-93.147)
• Την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου με το εξαιρετικό, επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Η εκκλησία χτίστηκε στα τέλη του 15ου ή στις αρχές του 16ου αιώνα και διαθέτει αξιόλογες τοιχογραφίες στο εσωτερικό της και σπάνιες εικόνες, με σημαντικότερη αυτήν του Αγίου Γεωργίου ένθρονου.

Ενδιαφέρουσες διαδρομές

• Φεύγοντας από τα Αμπελάκια, μπορείτε να διανύσετε μια απόσταση 3 χλμ. περίπου προς το βουνό μέχρι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Κάνοντας μια διαδρομή μέσα από καστανιές, βελανιδιές και πουρνάρια, από τον Αη Λια θα απολαύσετε τη θέα προς την κοιλάδα του Πηνειού, μέχρι και τις ακτές της Πιερίας. Κι αν ο καιρός και η ατμόσφαιρα το επιτρέπουν, μέχρι και το πρώτο «ποδάρι» της Χαλκιδικής, όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο κ. Γιώργος που μας πήγε ώς εκεί.
• Ανάλογη θέα και ίσως λίγο καλύτερη, σύμφωνα με τους ντόπιους, μπορείτε να απολαύσετε και από το Κάστρο της Ωριάς ή αλλιώς της Ωραίας! Δυστυχώς, εμείς προσπαθήσαμε αλλά δεν το βρήκαμε… Μάθαμε, ωστόσο, ότι ο δρόμος είναι δύσκολος, χρειάζεται μηχανή ή 4 x 4, φτάνει μέχρι ένα μόνο σημείο και από εκεί με τα πόδια. Για τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθήσετε συμβουλευθείτε κάποιον Αμπελακιώτη και κρατήστε σημειώσεις. Απ' ό,τι μάθαμε, αξίζει τον κόπο.
• Πολλά είναι και τα μονοπάτια που μπορείτε να ακολουθήσετε από και προς τα Αμπελάκια, όσοι, φυσικά, αρέσκεστε στην πεζοπορία στο βουνό. Μια ενδιαφέρουσα πεζοπορική διαδρομή ξεκινάει από το χωριό Τέμπη και ανηφορίζει προς τις πλαγιές του Κισσάβου όπου μπορεί να απολαύσει κανείς μια υπέροχη θέα προς τα Στενά των Τεμπών, για να καταλήξει στα Αμπελάκια. Η εν λόγω πεζοπορική διαδρομή αποτελεί και τμήμα του εθνικού μονοπατιού Ο2, το οποίο ξεκινά από τις κορυφές του Ολύμπου, φτάνει στα Αμπελάκια, διασχίζει τα οροπέδια του Κισσάβου μέχρι και την κορυφή του, ενώ στη συνέχεια αφού περάσει από διάφορα χωριά συνεχίζει στο Μαυροβούνι, μετά στο Πήλιο και καταλήγει στη Ζαγορά. Για περισσότερες λεπτομέρειες, ο χάρτης που κυκλοφορεί στο εμπόριο με τα μονοπάτια του Κισσάβου σίγουρα θα σας κατατοπίσει.

Στο πέρασμα του χρόνου

Τα Αμπελάκια εμφανίζονται στην πρώτη τουρκική απογραφή του 1454 - 55 ως ένα από τα πολλά χωριά που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Σάχηδων των Τρικάλων, που κυβερνούσαν τότε την περιοχή. Ο αρχικός οικισμός ήταν τοποθετημένος βορειότερα, στην τοποθεσία που σήμερα είναι γνωστή ως Παλαιοχώρι. Στη σημερινή του θέση μεταφέρθηκε γύρω στα 1580, είτε λόγω έλλειψης φυσικού τρεχούμενου νερού είτε λόγω των φιδιών που είχαν κατακλύσει την περιοχή. Αυτό βεβαιώνεται από ένα τυπικό, το οποίο βρέθηκε στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και αναφέρει: «Αγόρασε ο Νίκος του Γκαμέος εκ χώρας Αμπελακίων και το προσήλωσε εις τον Ναόν» και δίνει τη χρονολογία του 1580, αλλά και από διάφορες «ενθυμήσεις». Επιγραφή, εξάλλου, στην ίδια εκκλησία αναφέρει ότι χτίστηκε το 1651 και ανακαινίστηκε το 1723. Επιγραφή και από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μαρτυρεί ότι ανακαινίσθηκε το 1721.

Σύμφωνα με μια παράδοση, στα ορεινά Αμπελάκια μετοίκησαν οι κάτοικοι της πεδινής πολίχνης Λυκόστομο ή Λυκοστόμιο, για να γλιτώσουν από τις επιδρομές των σταυροφόρων, αλλά και των Τούρκων. Τα νεοσύστατα Αμπελάκια υπήχθησαν διοικητικά, μαζί με την Αγιά, στον πασά της Λάρισας και εκκλησιαστικά στην επισκοπή Λυκοστομίου ή Θεσσαλικών Τεμπών. Επιπλέον, εξαιτίας της οικονομικής άνθησης που γνώρισαν και κατ' επέκταση των υψηλών φόρων που κατέβαλλαν στους Τούρκους, τους είχαν δοθεί αρκετά προνόμια, σύμφωνα με τα οποία τη διοίκησή τους ασκούσαν Αμπελακιώτες δημογέροντες και δεν επιτρεπόταν στους Τούρκους να τα κατοικήσουν.

Η «Κοινή Συντροφία»

Από τις αρχές του 18ου αιώνα η βαφή των νημάτων υπήρξε η κύρια ασχολία των Αμπελακιωτών. Λέγεται πως διδάχθηκαν την τέχνη αυτή στα βαφεία της Λάρισας, του Τυρνάβου και της Ραψάνης, σημαντικά εμπορικά κέντρα της εποχής.

Ως βασική ύλη για το βάψιμο και το κόκκινο χρώμα χρησιμοποιούσαν το ριζάρι ή ερυθρόδανο ή σχοινοβαφή. Πηγές αναφέρουν ότι το νήμα των Αμπελακιωτών δεν ήταν τόσο ανθεκτικό, στρογγυλό και ισόπαχο, ήταν όμως μαλακότερο από το βιομηχανικό, μεταξωτό στην αφή, γλυκύτερο στο χρώμα, άσπριζε καλύτερα και βαφόταν ευκολότερα.

Το ριζάρι καλλιεργείτο από τον 18ο αιώνα στη Μικρά Ασία και η Σμύρνη αποτελούσε το σπουδαιότερο εξαγωγικό λιμάνι. Από εκεί το αγόραζαν οι Αμπελακιώτες έως ότου ξεκίνησε η καλλιέργειά του τοπικά από σύνδεσμο συντοπιτών τους, οι οποίοι το διέθεταν κατόπιν στους βιοτέχνες. Αυτοί το έσπαζαν σε αλογοκίνητους μύλους και μετά το χρησιμοποιούσαν. Αναφέρεται δε από Ευρωπαίους ότι το ελληνικό ριζάρι ήταν πολύ ανώτερο από το ευρωπαϊκό. Αλλά και οι Ελληνες την εποχή εκείνη ήσαν φημισμένοι σαν επιδέξιοι βαφείς.

Γάλλοι συγγραφείς της εποχής αναγνώριζαν ότι ή Γαλλία δανείσθηκε από την Ελλάδα την τέχνη της κοκκινοβαφής του βαμβακιού. Πραγματικά, οι Ελληνες βαφείς εγκαταστάθηκαν στα μέσα του 18ου αιώνα στο Μονπελιέ κι εργάζονταν με τη μέθοδο του τόπου τους, την οποία αντέγραψαν οι Γάλλοι και τη διέδωσαν στα δικά τους εργαστήρια!

Από τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία, ακόμα και από τη Μικρά Ασία σε καιρό μεγάλης ζήτησης, έφτανε το βαμβάκι στα Αμπελάκια. Εκεί, οι κάτοικοι, άντρες και γυναίκες, οργανωμένοι σε μικρές ανεξάρτητες συντροφιές, δούλευαν νύχτα-μέρα. Πρώτα γινόταν η επεξεργασία στα νήματα και μετά άρχιζε η προετοιμασία της βαφής. Ξέραιναν το ριζάρι στον ήλιο και αφού το έτριβαν σε λεπτή σκόνη, το διέλυαν σε μικρή ποσότητα νερού, όπου είχαν προσθέσει λίγο αίμα προβάτου ή βοδιού. Το αποτέλεσμα ήταν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.

Η επιτυχία, ωστόσο, των κόκκινων νημάτων δημιούργησε τέτοιον ανταγωνισμό ανάμεσα στις μικρές αμπελακιώτικες συντροφιές, ώστε εκπρόσωποι των πιο ισχυρών οικογενειών πήραν την πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας μεγάλης «συντροφιάς», που όχι μόνο θα προσπαθούσε να εξομαλύνει τις αντιθέσεις και τις ανταγωνιστικές διαθέσεις ανάμεσα στη μικρή κοινωνία, αλλά κυρίως να ανταγωνιστεί τα άλλα νηματοβαφεία της Θεσσαλίας.

Ετσι, το 1778, οι περισσότερες οικογένειες ενστερνίστηκαν αυτήν την ιδέα και συνυπέγραψαν το ιδρυτικό καταστατικό του πρώτου συνεταιρισμού παγκοσμίως(!), με το όνομα «Κοινή Συντροφία και Αδελφότης των Αμπελακίων», το οποίο θα ανανεωνόταν κάθε τρία χρόνια. Το καταστατικό ανανεώθηκε λίγο νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 1780, και το έγγραφο αυτό είναι το παλαιότερο του Συνεταιρισμού, που σώζεται μέχρι σήμερα. Πρόεδρος του συνεταιρισμού αυτού ήταν για όλη τη διάρκειά του ο Γεώργιος Μαύρος (Σβαρτς), ο οποίος ήταν γιος μεγαλέμπορου, γεννήθηκε στα Αμπελάκια το 1738 και πέθανε στη Βιέννη το 1818 σε ηλικία 80 ετών.

Ολοι οι Αμπελακιώτες, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ήταν μέτοχοι σ' αυτή τη συνεταιριστική επιχείρηση. Οι γαιοκτήμονες συμμετείχαν με τα χωράφια τους, οι κεφαλαιούχοι με τα χρήματά τους, οι τεχνίτες και οι εργάτες με την εργασία τους. Το κατώτερο ποσό που μπορούσε να καταθέσει κανείς για να έχει μια συνεταιριστική μερίδα ήταν 5.000 γρόσια, ενώ το μεγαλύτερο 20.000 γρόσια. Ο περιορισμός αυτός μπήκε για να αποφευχθεί η κυριαρχία του συνεταιρισμού από τους μεγάλους κεφαλαιούχους. Οι τελευταίοι, καθώς και όσοι διέθεταν περισσότερα από 20.000 γρόσια, τα κατέθεταν στο κοινοτικό ταμιευτήριο με ετήσιο τόκο 12%. Τα μέλη του Συνεταιρισμού στα 1780 ανέρχονταν σε 6.000.

Ο συνεταιρισμός διέθετε συνολικά 24 εργαστήρια, τα οποία ήταν πλυντήρια, βαφεία και εκεί γινόταν όλη η επεξεργασία και στη συνέχεια η παραγωγή του τελικού προϊόντος, τα κόκκινα άλικα νήματα, τα οποία στη συνέχεια εξάγονταν στο εξωτερικό.

Με τη σωστή λειτουργία του Συνεταιρισμού και την άρτια οργάνωση τόσο της παραγωγής όσο και της διοχέτευσης των εμπορευμάτων στις μεγάλες αγορές της Ευρώπης, μέσω των υποκαταστημάτων που είχαν ιδρύσει εκεί, τα Αμπελάκια γνώρισαν την ευημερία. Οσο αυξανόταν η παραγωγή, άλλο τόσο και ο πληθυσμός, μια και τα εργατικά χέρια ήταν περιζήτητα. Χτίστηκαν πολυτελή αρχοντικά, λειτούργησαν σχολεία με ονομαστούς δασκάλους, παρεχόταν ιατρική περίθαλψη από τους καλύτερους γιατρούς, εξοπλίζονταν βιβλιοθήκες με όλες τις τελευταίες εκδόσεις.

Η ευημερία όμως αυτή δεν κράτησε για πάρα πολύ. Το οικονομικό αυτό οικοδόμημα άρχισε να τρίζει, για να καταρρεύσει οριστικά το 1820. Η διχόνοια και οι ανταγωνισμοί που ξεσπούσαν κάθε τόσο ανάμεσα στα μέλη και οι αντίξοες συνθήκες της εποχής δεν άφησαν περιθώρια για την επιβίωση του Συνεταιρισμού. Η βιομηχανική επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει στην Αγγλία και σήμαινε μαζικότερη παραγωγή και φθηνότερα νήματα, οι ναπολεόντειοι και ρωσοτουρκικοί πόλεμοι εμπόδιζαν την ασφαλή διακίνηση των εμπορευμάτων και η τράπεζα της Βιέννης, όπου ήταν κατατεθειμένα τα κεφάλαια του Συνεταιρισμού, χρεοκόπησε: αυτές θεωρούνται οι κύριες αιτίες που οδήγησαν σταδιακά στη διάλυση της «Κοινής Συντροφίας», με την οριστική διακοπή των εξαγωγών το 1820.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ

Η πρόσβαση στα Αμπελάκια είναι πολύ εύκολη, ακόμα κι αν ξεκινήσετε από την Αθήνα που απέχει 384 χλμ. Ακολουθήστε την εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας - Θεσσαλονίκης και, περίπου 25 χλμ. μετά τη Λάρισα και πριν από τα διόδια των Τεμπών, υπάρχει διασταύρωση με ταμπέλα που θα σας οδηγήσει στα Αμπελάκια, μετά από 5 χλμ. Οι πρώτες αυτές στροφές του Κισσάβου μέχρι το χωριό είναι αρκετά απότομες και χρειάζεται προσοχή. Κατά τ' άλλα, τα Αμπελάκια απέχουν από τη Λάρισα 31 χλμ. και από τη Θεσσαλονίκη 123 χλμ., ενώ μπορείτε να φτάσετε ώς εκεί και με λεωφορείο ΚΤΕΛ, μέσω Λαρίσης (T/2410-537.777, www.ktellarisas.gr).

ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ

• Στο ολοκαίνουργιο και πολύ φιλόξενο Hotel Kouria (T/24950-93.333, 24950-93.343 - 4). Με 14 δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια και 2 σουίτες, το ξενοδοχείο Kouria, πολύ μοντέρνο αλλά απόλυτα εναρμονισμένο με το οικιστικό περιβάλλον, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για τον επισκέπτη που θέλει να μείνει στα Αμπελάκια με θέα τα… Αμπελάκια! € €
• Στις 9 Μούσες (T/24950-93.405, 24950-93.494), με 9 δίκλινα δωμάτια, € €
• Στα ενοικιαζόμενα δωμάτια της Ευφροσύνης (T/24950-93.105), ακριβώς πάνω από την ταβέρνα «Ριζάρι». Πρόκειται για 4 δίκλινα δωμάτια. €
• Στο ξενοδοχείο Χαλκιά (T/24950-93.155), με 10 δίκλινα δωμάτια. €
• Στον Αγροτοτουριστικό Συνεταιρισμό Γυναικών Αμπελακίων (T/24950-93.495, 93.487), με 15 δίκλινα δωμάτια. €

€ - έως 60 €
€ € - έως 110 €
€ € € - έως 200 €
€ € € € - από 200 € και άνω

ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕ

Λίγο πριν από την πλατεία στο αριστερό σας χέρι θα συναντήσετε το Ριζάρι, το οποίο λειτουργεί για καφέ και φαγητό και σερβίρει νοστιμότατο ντόπιο ζυγούρι και δυνατά μαγειρευτά.
Στην πλατεία του χωριού, μεσημέρι και βράδυ, μπορείτε να φάτε στην ταβέρνα του Δανιήλ, στον Πλάτανο ή στον Τάκη. Το φαγητό είναι καλό, το κρασί επίσης, αφού τα Αμπελάκια έχουν και «εγχώρια» παραγωγή, και οι τιμές λογικές.

Αν κάτι, ίσως, σας «χαλάσει» είναι το «ψηστήρι» που θα σας κάνουν στην πλατεία για να κάτσετε στη μία ή στην άλλη ταβέρνα.
Τέλος, για μια πιο γκουρμέ εμπειρία, έχετε και την επιλογή του εστιατορίου που λειτουργεί στο ξενοδοχείο Κούρια. Το μενού περιλαμβάνει από παραδοσιακά πιάτα και φαγητά της ώρας μέχρι πιο ψαγμένους και τολμηρούς γευστικούς συνδυασμούς.

ΤΙ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΤΕ

Πριν αποχαιρετήσετε τα Αμπελάκια, αγοράστε παραδοσιακό χωριάτικο ψωμί από τον «Ασσο», τον ένα και μοναδικό φούρνο του χωριού λίγο μετά την πλατεία, σκληροτύρι μπάτζιο και γίδινη φέτα, χειροποίητα γλυκά του κουταλιού, κρασί, τσίπουρο, κάστανα και φιρίκια.

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

Κωδικός περιοχής......................24950
Κοινότητα Αμπελακίων...............93.349
Πολιτιστικός Σύλλογος...............93.147

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
www.ambelakia.org

Κείμενο: Κική Βασσάλου, φωτογραφίες: Χάρης Χλουβεράκης - Πάπας
Πηγή